Welzalig de man die U bestraft, HEERE,
en die U leert uit uw wet.
Zo geeft U hem rust voor dagen van onheil,
totdat de kuil voor de goddeloze gegraven wordt.
(Psalm 94: 12 - 13)
God is de eerste en de grootste onder alle pedagogen en opvoedkundigen. Een paar jaar lang ben ik rector geweest van een pedagogische academie in Kenia, waar jonge studenten werden opgeleid tot onderwijzers en onderwijzeressen. Door wat ik in die tijd gezien heb, ben ik de psychologische principes van de Bijbel over onderwijs op een heel nieuwe manier gaan waarderen. De psalmist zegt hier dat de straf van de Heer komt vóór Zijn onderwijs. Daarmee stelt hij een fundamenteel principe vast: Zonder straf (dus zonder kastijding of discipline) kan geen echt onderwijs plaatsvinden.
Ik heb in de jaren dat ik Bijbelschoolstudenten lesgaf vele malen de volgende didactische stelregel geciteerd; nothing has been taught, until something has been learned... Er is niets overgebracht totdat de les ook werkelijk ontvangen is... Daarmee bedoelde ik dan dat wij als onderwijzers voortdurend moeten blijven checken of onze les ook werkelijk ontvangen en begrepen is.We moeten niet domweg onze les afdraaien en maar hopen dat onze studenten het begrijpen en er iets mee kunnen. Nee, onderwijs geven houdt ook in dat je terugvraagt, toetst wat de studenten, of de mensen in de zaal ervan hebben begrepen. En binnen de setting van een school en studenten hoort er ook discipline - beloning en bestraffing - bij het proces van kennisoverdracht.
Hier zien we een universeel probleem dat we tegenkomen in veel moderne educatieve systemen: men heeft discipline en straf laten vallen, en daarmee is de mate van werkelijke onderwijzing sterk teruggelopen. Uit ervaring weet ik dat een leraar die geen orde en discipline kan handhaven, ook niet echt kan onderwijzen. God is echter wijzer dan dat. Hij zal nooit proberen mensen te onderwijzen die weigeren Zijn discipline te aanvaarden.
Bovendien toont de psalmist ons de prachtige beloning die God heeft bereid voor de mens die onder Gods tuchtiging komt en Zijn onderwijs aanvaardt: Zo geeft U hem rust voor dagen van onheil, totdat de kuil voor de goddeloze gegraven wordt. In de verborgen voortgang der geschiedenis is God een kuil aan het voorbereiden voor de goddelozen; Hij bereidt een periode voor van oordeel en terugbetaling (vergelding).
God heeft zich eraan verbonden diegenen te sparen die zich hebben onderworpen aan Zijn tuchtiging en Zijn onderwijs. Zo staan we voor een heldere keuze: óf we kunnen nu onder Gods tuchtiging komen en ons door Hem laten leren en voor Zijn oordeel worden behoed; òf we kunnen Gods kastijding nu weigeren, en in de toekomst onder Zijn oordeel komen.
