Maar U bent heilig, U troont op de lofzangen van Israël. Psalm 22: 4 Dit vers geeft ons - kort maar krachtig - een inzicht dat een revolutie kan veroorzaken in onze houding ten opzichte van gebed en aanbidding! De troon waarop God zijn zitplaats heeft, dat zijn de lofzangen van Gods volk. God heeft in de hemel al een troon die voor eeuwig gevestigd is, maar wanneer Hij zijn hemelse troon verlaat om zich onder zijn kinderen op aarde te begeven, dan zijn het onze lofzangen die worden tot zijn troon. Of wij God prijzen of niet, doet niets af aan zijn Koningschap: God is eeuwig Koning. Het zijn niet onze lofzangen die Hem tot Koning maken. Door onze lofzangen bieden wij Hem echter wel de troon aan die Hem toekomt. Jezus beloofde zijn discipelen: Waar twee of drie in mijn Naam bijeengekomen zijn, daar ben Ik in hun midden (Matteüs 18:20). Zijn aanwezigheid in ons midden is gegarandeerd en zeker, en hangt samen met zijn trouw; het hangt niet af van onze reactie. Maar wanneer Hij als Koning der koningen en Heer der heerscharen in ons midden verschijnt, dan is het juist en terecht dat wij Hem als Koning eren... Hij is Koning, dus verdient Hij een troon. Niets anders is goed genoeg voor Hem. Het is ons voorrecht om Hem een troon aan te bieden. Door Hem te prijzen en te verhogen, zijn naam te verheerlijken en zijn majesteit te verheffen, erkennen we zijn Koningschap. We reageren op gepaste wijze: we bieden Hem de troon aan die Hem toekomt. Deze lofprijzing is bovendien niet alleen onze een 'gepaste reactie' wanneer we staan voor degene die we eren en aanbidden. Lofprijzing brengt ook een verandering teweeg in onszelf - in de houding van ons hart, en het verdiept ons geloof. Hoe meer we lofprijzen, des te dieper zullen we zijn koninklijke wijsheid en macht begrijpen en ervaren. Dan is het niet moeilijk meer om te geloven dat God onze gebeden zal beantwoorden. Geloven dat deze heerlijke Koning wil en kan doen wat wij aan Hem vragen, wordt dan een natuurlijke, vanzelfsprekende zaak. | 
