Geen teksten waarin emoties genoemd worden als bewijs

Welke vader onder u zal aan zijn zoon, als hij hem om brood vraagt, een steen geven, of ook als hij om een ​vis​ vraagt, hem in plaats van een ​vis​ een slang geven, of ook als hij om een ei vraagt, hem een schorpioen geven? Als u die slecht bent, uw ​kinderen​ dus goede gaven weet te geven, hoeveel te meer zal de hemelse Vader de ​Heilige​ Geest​ geven aan hen die tot Hem ​bidden? (Lukas 11:11-13)

Gisteren bespraken we dat heel wat mensen sterke emoties, bijvoorbeeld blijdschap, ervaren wanneer ze worden gedoopt in de Heilige Geest. Deze emoties zijn volkomen legitiem. Ze kunnen echter op zichzelf niet dienen als bewijs dat iemand gedoopt is in de Heilige Geest.

De eerste reden daarvoor is, dat in de passages waar de doop in de Heilige Geest beschreven wordt, nooit enige directe emotie genoemd. Nooit wordt er een vorm van emotie genoemd als het bewijs of als het onmiddellijke gevolg van het ontvangen van de Heilige Geest. Iedereen die zijn leer over het ontvangen van de Heilige Geest baseert op een emotionele ervaring, mist daarvoor bijbelse grond.

Zo gebeurt het soms dat gelovigen die naar de Heilige Geest zoeken een duidelijke en bijbelse ervaring van het spreken in nieuwe tongen ontvangen, precies zoals dat ook in het Nieuwe Testament beschreven staat, maar later aan deze ervaring gaan twijfelen. De reden voor hun twijfel is dan soms dat ze niet de een of andere intense en geweldige emotie hebben ervaren, die anderen hun hadden voorgespiegeld.

We kunnen dit illustreren met het voorbeeld van een jongetje dat zijn ouders voor z’n verjaardag vraagt om een hondje, een jonge spaniël. Wanneer het cadeau arriveert, blijkt het een prachtige, jonge lichtbruine cocker spaniël te zijn. Toch blijkt het jochie helemaal niet blij te zijn met zijn cadeau! Wanneer de ouders hem vragen waarom, ontdekken ze dat vrienden van het kereltje hem wekenlang hebben wijsgemaakt dat alle spaniels zwart zijn. Daardoor is er bij het jongetje de sterke verwachting gewekt dat het hondje dat hij zou krijgen, zwart zou zijn.

Het doet er niet tot hoe mooi het lichtbruine hondje ook is, hij kan er niet blij mee zijn, en dat alleen maar omdat het niet aan zijn verwachtingen heeft beantwoord. Toch is zijn mening dat alle spaniels zwart zijn, niet op feiten gebaseerd. Zijn mening is gevormd doordat hij geluisterd heeft naar de mening van vriendjes van z’n eigen leeftijd, die niets meer dan hijzelf van honden afwisten.

Ditzelfde zien we af en toe bij christenen die hun hemelse Vader vragen om de gave van de Heilige Geest. In antwoord op hun gebed ontvangen zij een ervaring van het spreken in nieuwe tongen. Toch zijn ze niet tevreden met dit bijbelse antwoord op hun gebeden, omdat het niet vergezeld werd door geweldige emoties. Ze realiseren zich niet dat hun verwachting was gebaseerd op ondoordachte meningen, en niet op het duidelijke onderricht van het Nieuwe Testament.