Genezing voor afwijzing

Ik geloof dat het belangrijkste gevolg van afwijzing is het niet kunnen ontvangen of communiceren van liefde. Niemand van ons kan liefde geven als we die niet eerst hebben ontvangen. Johannes onderschrijft dit:

Wij hebben Hem lief, omdat Hij ons eerst liefhad (1 Johannes 4:19). Ik geloof niet dat iemand in staat is om lief te hebben, zonder eerst zelf geliefd te zijn geweest. Iemand die niet geliefd is geweest, is niet in staat om zelf liefde uit te delen.

In grote lijnen kunnen mensen die veel zijn afgewezen in hun leven, op drie verschillende manieren reageren: Ten eerste is daar de persoon die aan de afwijzing toegeeft, klein van zichzelf gaat denken en zich als het ware terugtrekt uit echt, betekenisvol contact met anderen. Ten tweede is er de persoon die stug blijft proberen acceptatie van anderen te ontvangen en daar krampachtig zijn best voor doet. En ten derde is er de persoon die 'terugvecht' en anderen gaat afwijzen door zijn of haar houding, of door wat hij zegt. Deze drie reacties hebben een gemene deler, namelijk dat ze allemaal eigenlijk een verdedigingsmechanisme zijn; een manier om de pijn te bedekken. Geen van deze reacties heeft positieve gevolgen.

In Jesaja 61:1 staat een belofte die werd vervuld door de komst van Jezus de Messias: De Geest van God, de HEER, rust op mij, want de HEER heeft mij gezalfd. Om aan armen het goede nieuws te brengen heeft hij mij gezonden, om aan verslagen harten hoop te bieden, om aan gevangenen hun vrijlating bekend te maken en aan geketenden hun bevrijding.

Ter vervulling van deze belofte heeft God voorzien in een remedie voor afwijzing. Deze remedie komt tot ons door Jezus en het kruis. Gods eeuwige plan, al van voor de schepping, was dat wij Zijn zonen en dochters zouden worden. Toen Jezus onze zonden droeg en onze afwijzing onderging, opende Hij de weg tot aanvaarding door de Enige wiens aanvaarding werkelijke en eeuwige waarde heeft.