Er bestaat in de kerkgeschiedenis een hele lijst van Godsmannen die grote, blijvende impact hadden tot ver na hun eigen leven, doordat zij vasten en gebed vaste onderdelen hadden gemaakt van hun leefpatroon. Twee opmerkelijke mensen wil ik graag noemen.
John Wesley
De vroege methodisten waren mensen van gebed en vasten. Zij vonden het vanzelfsprekend dat hun gemeente vastte. Wesley verklaarde duidelijk dat hij nooit iemand in de methodistische bediening in zou wijden, als diegene niet twee keer per week vastte: de woensdag en de vrijdag tot vier uur 's middags. Ik zeg niet dat vasten de enige discipline is die we nodig hebben. Toch wil ik met deze voorbeelden wel laten zien dat waar mensen echt Gods kracht kenden en ervoeren, één van de geheimen van deze kracht het vasten was.
Charles Finney
Finney ging naar het bos en ontving een glorieuze ervaring van bekering en doop met de Heilige Geest. Op dat moment werd hij toegerust met bovennatuurlijke kracht. In Finneys bediening kwam er diepe overtuiging van zonde, waar hij ook maar kwam. Vele zondaars bekeerden zich tot God. In zijn autobiografie schrijft hij: ,,Sommige momenten voelde ik mij betrekkelijk leeg van deze kracht. Ik ging dan weer naar het bos en besteedde zo'n twee dagen aan gebed en vasten. De kracht kwam dan weer terug en ik was weer in staat om mijn bediening voort te zetten."
Mijn persoonlijke ervaring met vasten
Sommige mensen zien het vasten als een soort vreselijk spookbeeld dat hen wordt voorgehouden. Wat mij betreft ben ik God zo dankbaar dat ik deze sleutel om bij God binnen te komen heb ontdekt. De Heilige Geest leerde mij een les over vasten, direct nadat ik was gered en gedoopt in de Heilige Geest. Als soldaat in het Britse Leger was ik gelegerd in de Noord-Afrikaanse woestijn. Ik had geen kerk en geen mensen om me heen die de Heer kenden. Ik had ook geen predikant waar ik naartoe kon. Ik had alleen de Bijbel en de Heilige Geest. Zonder het te plannen, begon ik met regelmaat te vasten, iedere week op woensdag.
In dat gedeelte van de wereld, wat grotendeels islamitisch is, hebben de moslims één maand in het jaar die ze Ramadan noemen. In die tijd eten en drinken ze overdag niets. Geen enkele orthodoxe moslim zal in die periode tussen zonsopgang en zonsondergang iets tot zich nemen. Zelfs hun vee krijgt overdag niet te drinken, de hele maand Ramadan lang. Ik bevond me in een streng moslimgebied in Soedan, en ik zag dat ze nog geen druppel water aanraakten, ook al was het buiten boven de veertig graden. De Britse soldaten, die wisten dat ik op die dag altijd vastte, noemden de woensdag gekscherend 'Ramadan', want ze wisten dat ik op die dag niet at. Ik deed dit overigens niet om door de andere soldaten gezien te worden. Maar als je met acht mensen in een legertruck in de woestijn woont en je doet alles samen - eten, drinken, alles - dan valt het gewoon op als je niet eet.
Nu, ik wil je niet de indruk geven dat de praktijk van vasten je in staat zal stellen om ook maar iets te krijgen wat niet ligt in Gods wil voor jou. Dat is namelijk niet zo. Als iets valt buiten Gods wil voor jou, dan is er geen enkele manier om het toch te krijgen. Een Bijbels voorbeeld: als gevolg van een buitenechtelijke relatie had koning David een zoon, die was geslagen door ziekte en zou gaan sterven. David vastte een hele week, maar toch stierf de zoon. God had gezegd dat de zoon zou sterven, en David kon Gods oordeel of Zijn woord niet veranderen door te vasten. Dus als je iets wilt wat buiten Gods wil omgaat, dan zal vasten het je niet kunnen geven.
Er zijn echter ook resultaten en gebedsverhoringen die vallen binnen de wil van God, maar die we nooit zullen krijgen zonder vasten. Die resultaten biedt God ons aan, maar de enige manier om ze te ontvangen is door gebed en vasten. In het bijzonder geloof ik dat waar Gods kinderen (net als we eerder zagen over het volk Israël) verwijderd zijn geraakt van hun erfdeel, een essentiële stap terug naar hun erfdeel is dat ze gaan vasten. Ik wil je uitdagen deze belangrijke stap ook in jouw persoonlijke leven prioriteit te geven.
