We hebben nu gezien hoe belangrijk en kostbaar hoop is voor een mens. Maar nog belangrijker dan hoop, is volharden in die hoop. Hoop die volhardt, is zeldzaam in deze wereld. Ze is echter ook heel kostbaar, en daarom wil ik er vandaag dieper op ingaan. We kijken naar twee beelden van hoop in het Nieuwe Testament, en wel in Hebreeën 6. Het eerste beeld schetst de hoop als een toevluchtsoord. Mensen zweren altijd bij iemand die hoger is dan zijzelf, en met hun eed bekrachtigen ze de waarheid en beëindigen ze elke twist. Toen God de erfgenamen van de belofte ervan wilde doordringen hoe vast zijn voornemen was, stelde Hij zich op dezelfde manier met een eed garant. Met deze twee onomkeerbare daden - die uitsluiten dat God liegt - heeft Hij ons krachtige moed in willen spreken. Onze toevlucht is het vast te houden aan de hoop op wat voor ons in het verschiet ligt (Hebreeën 6:16-18, NBV) De schrijver van de Hebreeënbrief verzekert ons dat ons vertrouwen op God gebaseerd is op twee onwankelbare, onveranderlijke dingen, namelijk Gods Woord en Gods eed. Eigenlijk was het niet nodig dat God ons nog meer gaf dan zijn Woord, maar Hij wilde volledig garanderen dat wij volle zekerheid zouden hebben, en daarom gaf Hij ons Zijn Woord en bekrachtigde dat vervolgens met een eed. Daardoor mogen wij absoluut zeker weten dat God ons niet de zegen zal onthouden die Hij voor ons bestemd heeft. Wat er in dit leven ook op ons afkomt, we mogen zonder twijfel vertrouwen op Gods plan met ons leven. Geen storm, geen situatie, geen macht of kracht, kan ons de zegen ontnemen die God voor ons in het verschiet heeft. | 
