Vandaag slaan we Jesaja 6 open voor een beeld van de manier waarop aanbidding plaatsvindt in de hemel. In dit visioen ziet Jesaja de HEER in Zijn heerlijkheid. Deze passage heeft voor mij altijd veel betekend, want toen ik ooit voor het eerst een pinkstergemeente bezocht, nam de prediker daar deze tekst als uitgangspunt. Ik wist overigens niet dat het een pinkstersamenkomst was. Sterker nog, ik wist niet eens dat er zoiets bestond als een 'pinkstergemeente'. Ik zal niet in details treden, maar ik was soldaat in het Britse leger en ik leefde zoals alle soldaten in het leger leven: met drank, grof taalgebruik en wars van godsdienst. Toch had nieuwsgierigheid me naar deze samenkomst gebracht, en nu hoorde ik de woorden van Jesaja. Deze zag de HEER in Zijn heerlijkheid en zei: Wee mij! Ik moet zwijgen, want ik ben een mens met onreine lippen en ik leef te midden van een volk dat onreine lippen heeft! Toen ik die woorden hoorde als onbekeerde persoon, dacht ik in alle eerlijkheid bij mezelf: "Niets heeft jou ooit beter beschreven dan deze woorden". Vanaf dat moment, hoewel ik nauwelijks snapte waar de prediker het over had, was mijn aandacht gegrepen. Laten we nu de eerste drie verzen van Jesaja 6 lezen. De profeet zegt daar: In het sterfjaar van koning Uzzia zag ik de Heer, gezeten op een hoogverheven troon. De zoom van zijn mantel vulde de hele tempel. Boven Hem stonden serafs ..... Het woord 'seraf' staat rechtstreeks in verband met het Hebreeuwse woord voor 'vuur'. Wat ze verder ook mogen zijn, vast staat dat serafs vurige schepselen zijn. Ze worden als volgt beschreven: Elk van hen had zes vleugels, twee om het gezicht en twee om het onderlichaam te bedekken en twee om mee te vliegen. Zij riepen elkaar toe: 'Heilig, heilig, heilig is de HEER van de hemelse machten. Heel de aarde is vervuld van zijn majesteit.' Ik ben er altijd van overtuigd geweest dat die driemaal 'heilig' gericht is tot de drie Personen van de Godheid: heilig is de Vader, heilig is de Zoon, heilig is de Geest. En als je je dit schouwspel even voorstelt, dan krijg je een geweldig beeld van de relatie tussen aanbidding en lofprijzing. Lofprijzing is een uiting, en de serafs waren de HEER aan het prijzen en riepen Zijn heiligheid uit. Maar de lofprijzing van de Serafs was niet het eerste wat Jesaja zag. Het eerst merkte hij hun aanbiddingshouding op. De serafs hadden ieder zes vleugels. Met het eerste paar bedekten zij hun aangezicht en met het tweede paar bedekten zij het onderlichaam. Dat staat mijns inziens voor aanbidding - het gezicht en het lichaam in eerbied bedekt voor God. En met de laatste twee vleugels vlogen ze. Daarmee zien we dus een verhouding van vier vleugels die worden gebruikt voor aanbidding, terwijl twee vleugels gebruikt worden voor vliegen, wat staat voor activiteit, oftewel dienen. Ik geloof dat deze verhouding juist is: laten we twee keer zoveel tijd besteden aan het aanbidden van de Heer, als aan het dienen en activiteit. Niet zelden is het andersom en zien we voortdurend actief, terwijl we veel minder of zelfs nauwelijks bezig zijn met het aanbidden van God. Ik geloof dat als onze dienstbaarheid voortkomt uit onze aanbidding, onze activiteit veel effectiever en vruchtbaarder zal zijn. | 
