Het bovennatuurlijke wordt de norm

Als we het Nieuwe Testament bestuderen met een open hart, dan zullen we moeten erkennen dat het hele leven en de ervaring van de eerste christenen in elk opzicht was doordrongen van het bovennatuurlijke. Bovennatuurlijke ervaringen waren niet iets wat maar af en toe voorkwam, of als een aanvulling. Het bovennatuurlijke maakte volledig deel uit van hun hele leven als christen. Hun bidden was bovennatuurlijk; hun prediking was bovennatuurlijk; ze werden bovennatuurlijk geleid, bovennatuurlijk bekrachtigd, bovennatuurlijk verplaatst, bovennatuurlijk beschermd.

Als je uit het boek Handelingen het bovennatuurlijke zou weglaten, dan blijf je zitten met iets wat geen enkele betekenis of samenhang meer heeft. Vanaf het neerdalen van de Heilige Geest in Handelingen 2 en verder, is het onmogelijk om één enkel hoofdstuk te vinden waarin het verslag van het bovennatuurlijke geen essentiële rol speelt.

In het verslag van de bediening van Paulus in Efeze, in Handelingen 19:11, vinden we een heel boeiende en opmerkelijke uitdrukking: En God deed buitengewone krachten door de handen van Paulus.

Bedenk eens wat die uitdrukking inhoudt, buitengewone krachten (of wonderen). Het Grieks zou enigszins vrij vertaald kunnen worden met ‘wonderen van een soort die niet iedere dag voorkomen’. Wonderen of krachten waren in de eerste gemeente een alledaags verschijnsel. Normaal zouden ze geen speciale verwondering of commentaar hebben gewekt. Maar de wonderen die hier in Efeze door de bediening van Paulus gebeurden waren zo bijzonder, dat zelfs de eerste gemeente het van belang achtte dat ze speciaal werden vermeld!

In hoeveel hedendaagse kerken zouden we aanleiding hebben om die uitdrukking te gebruiken, ‘wonderen van een soort die niet iedere dag voorkomen’? In hoeveel hedendaagse kerken komen ooit wonderen voor, laat staan iedere dag?

De waarheid is, dat waar wij niet de ervaring van het bovennatuurlijke zien, wij geen recht hebben om te spreken van Nieuwtestamentisch christendom… Deze twee dingen, het bovennatuurlijke en Nieuwtestamentisch christendom, zijn onlosmakelijk met elkaar verweven.

Zonder het bovennatuurlijke kunnen we Nieuwtestamentische leerstellingen hebben, maar dat zijn geen ervaringen. Zulke leerstellingen, losgemaakt van de bovennatuurlijke ervaring, is van de soort die Paulus beschrijft in 2 Korinthiërs 3:6: ...want de letter doodt, maar de Geest maakt levend.

Het is de Heilige Geest, en Hij alléén, die de letter van Nieuwtestamentische leerstellingen tot leven kan brengen en kan maken dat leerstellingen voor iedere gelovige worden tot een levende, persoonlijke, bovennatuurlijke manier van leven. Het is een hoofddoel van de doop in de Heilige Geest om juist dit te bewerken.