We hebben de afgelopen drie dagen gelezen dat God ons disciplineert. En u bent de vermaning vergeten waarmee u als kinderen wordt aangesproken: Mijn zoon, acht de bestraffing van de Heere niet gering en bezwijk niet, als u door Hem terechtgewezen wordt. Want de Heere bestraft wie Hij liefheeft, en Hij geselt iedere zoon die Hij aanneemt.(Hebreeën 12:5-6) Sommige mensen verachten de kastijding van de Heer en zeggen: "Ik geloof niet dat God me zo zou behandelen, want God behandelt Zijn kinderen niet op die manier. Dit kan niet van God zijn. Ik geloof het niet. Ik accepteer het niet." Het is belangrijk te onthouden dat gekastijd, gecorrigeerd of gedisciplineerd worden het bewijs is dat we echte zonen en dochters van God zijn. Wee ons, als we niet gedisciplineerd worden. Dan behandelt God ons niet als Zijn kinderen. De schrijver van de Hebreeënbrief zei ook dat we menselijke vaders hadden die ons disciplineerden en wij gaven hen respect. Helaas is dat in deze tijd vaak niet meer waar. Ik heb gezien dat er vele vaders zijn die hun kinderen niet disciplineren. Het eerste wat alle kinderen nodig hebben is liefde. Het tweede is discipline, wat feitelijk een onmisbaar onderdeel is van liefde. Ze horen bij elkaar en het één is ineffectief zonder het andere. Ik maak me soms grote zorgen als ik zie hoe sommige ouders hun kinderen een moeilijk leven insturen door gebrek aan liefdevolle discipline. In Hebreeën 12:12-13 zien we hoe we zouden moeten reageren als we door de Heer gekastijd of gedisciplineerd worden: Hef daarom uw slappe handen op, strek uw knikkende knieën, en kies rechte paden, zodat een voet die gekneusd is niet verder ontwricht raakt, maar juist geneest. Met andere woorden, deze verzen waarschuwen ons om niet weg te zakken in zelfmedelijden. De eerste keer dat ik te maken kreeg met demonen die bij iemand werden uitgeworpen en hun naam noemden, noemde de derde demon zich 'zelfmedelijden'. Toen ik dat hoorde, was het alsof er een boek voor me open ging. Ik dacht: nu begrijp ik waarom zoveel mensen nooit vrij komen. Het is omdat ze gebonden zijn door een geest van zelfmedelijden. Bijna dwangmatig denken ze: "Arme ik. Ik zou hier niet doorheen hoeven gaan. God is veel te liefdevol om Zijn kinderen zo te laten lijden. Ik moet de duivel verwerpen". Sommige mensen verspillen hun tijd aan het bestraffen en uitdrijven van de duivel, terwijl ze zich zouden moeten onderwerpen aan God. De duivel lacht je uit als je hem uitwerpt, terwijl je niet hebt voldaan aan de voorwaarden van God. Ik denk dat discipline God de kans geeft om ons te onderzoeken. Het enige wat ik wil zeggen is: "Laten we ons onderwerpen aan Gods onderzoek van ons hart." David zei: Ik verootmoedigde mij met vasten (Psalm 35:13). Ik geloof dat wij de persoonlijke doorbraak die we zoeken niet zullen ervaren zonder de praktijk van het vasten. De essentie van vasten is verootmoediging, en het is een prachtig gereedschap, omdat trots zo eigen is aan het menselijke hart. Ieder van ons heeft het. Van nature zijn we trots. Van nature zijn we arrogant. Van nature zijn we zelfverzekerd en op onszelf gericht. En we moeten veranderen. Eén manier om af te rekenen met onze ik-gerichtheid is door ons te verootmoedigen door te vasten. Laten we positieve actie ondernemen, in plaats van weg te zakken in zelfmedelijden als de Heer ons disciplineert. Juist dan moeten we onszelf onderzoeken, de kastijding aanvaarden en gepaste actie ondernemen om verder te komen in onze relatie met de Heer. | 
