Zie ik Uw hemel, het werk van Uw vingers, de maan en de sterren, die U geplaatst hebt, wat is dan de mens, dat U hem gedenkt, en het mensenkind, dat U naar hem omziet? Wanneer we onze ogen opslaan en zien hoe de uitgestrekt de hemel is met zijn miljoenen sterren, dan lijkt onze aardbol in de totaliteit van het heelal niet meer dan een nietig stofje. Oog in oog met deze onmetelijkheid voelen we ons klein en onbeduidend, zwak en hulpeloos. Toch verzekert David ons dat God in jou en mij, ons allemaal als mensenkinderen, geïnteresseerd is. Hij geeft om ons. Sterker nog, naar ons gaat Zijn bijzondere aandacht uit. God meet niet alles naar aantal of grootte. Jezus leerde ons over Gods maatstaf en over de waarde van de ziel van één mens. Wij hebben vaak geprobeerd om onze aarde voor te stellen als het centrum van het heelal. Dit is naar alle waarschijnlijkheid onjuist. Historisch gezien neemt onze aarde echter een belangrijkere plaats in, namelijk als het toneel waarop de grootste drama's van het heelal zijn opgevoerd en nog steeds worden opgevoerd. Het drama van de verlossing speelde zich tweeduizend jaar geleden af op het toneel van de planeet aarde, in de stad Jeruzalem. Daar zoomen de schijnwerpers van de geschiedenis in op Golgotha, waar Jezus Zijn kostbare levensbloed vergoot tot redding en verlossing van alle mensen. Met die gebeurtenis liet God het heelal zien welke grote waarde Hij de menselijke ziel toekent. Om ons te verlossen gaf Hij het kostbaarste dat het heelal bezat het kostbare levensbloed van Zijn eigen Zoon. Paulus schrijft heel toepasselijk: ...want wij zijn een schouwspel geworden voor de wereld...(1 Korinthe 4:9). Het woord dat hier is vertaald met schouwspel is eigenlijk het Griekse woord voor 'theater'... Al zijn wij in onszelf zwak en onwaardig, toch nemen we in Gods almachtige plan een centrale plaats in en staan we in het middelpunt van het toneel van het heelal. | 
