Vandaag bekijken we de vooruitwijzing die het boek Leviticus geeft naar het offer van Jezus. Dit boek bevat de regels voor het priesterschap van Israël onder de nakomelingen van Aäron. De Heer zei: Want het leven van het vlees (andere vertaling: de ziel) is in het bloed, en Ik heb dat zelf voor u op het altaar gegeven om voor uw leven verzoening te doen. Want het is het bloed dat door middel van het leven verzoening bewerkt. (Leviticus 17:11) Dit vers is een geweldige profetische uitspraak, die veertien eeuwen later vervuld werd in Jezus. Het woord dat vertaald is met 'leven' is het Hebreeuwse woord voor 'ziel' (nefesh). Dat woord omvat niet alleen het leven van de fysieke mens dat in het bloed is, maar ook de ziel. We weten dat als ons bloed stopt met circuleren in lichamelijke zin, het leven dan verdwijnt. Het leven is dus afhankelijk van het bloed, en dat is geestelijk ook zo. In Leviticus 16 lezen we de regels voor de Grote Verzoendag. Mozes zegt tegen zijn broer Aäron dat hij als hogepriester de enige is die eens per jaar het allerheiligste - in de onmiddellijke aanwezigheid van God - mag binnengaan. In één hand zou hij een vuurschaal met gloeiende kolen en brandende wierook vasthouden, in de andere hand moest hij het bloed van het zondoffer meenemen dat vlak voor de tabernakel was geslacht. Als hij deze twee attributen niet meenam, zou dit zijn dood betekenen. Zonder deze twee zaken mocht hij niet in Gods aanwezigheid verschijnen. De vuurschaal met wierook is een prachtig beeld van aanbidding. We kunnen nooit in Gods aanwezigheid komen zonder aanbidding. Maar we kunnen ook niet binnenkomen zonder het bloed, dat spreekt van de verzoening voor onze zonden. Is het niet prachtig dat deze profetische beelden uit het oude testament vooruitwijzen naar de nieuwtestamentische realiteit die vandaag voor ons geldt? | 
