Gedenk het woord gesproken tot Uw knecht, waarop U mij deed hopen. Dit is mij tot troost in mijn ellende: Uw belofte heeft mij levend gemaakt. (Psalm 119: 49 - 50) Wist je dat er momenten zijn dat we God aan iets kunnen herinneren? De psalmist doet dat hier. Hij herinnert God aan een belofte die Hij hem had gegeven. In feite zegt hij: 'Ik houd U aan uw woord, God. Dat is mijn enige bron van hoop. Ik kijk naar U voor de vervulling ervan'. Herhaaldelijk lezen we in de Bijbel hoe God het leven van Zijn dienstknechten vorm gaf door de specifieke, persoonlijke beloften die Hij hen gaf. Dat was het geval bij Abraham, Jozef, Mozes en vele anderen. Bij al deze mensen werd hun levensloop bepaald door de vervulling van de beloften die God had gedaan. In moeilijke tijden keerden ze terug naar deze beloften en brachten ze deze opnieuw onder Gods aandacht. Betekent dit dat God aan zijn beloften herinnerd moet worden? Zou Hij zijn eigen woorden misschien vergeten? Nee, dat geloof ik beslist niet. Het kan echter wel gebeuren dat wij een belofte van God ontvangen en die in ons hart bewaren, misschien zelfs jarenlang, maar de belofte blijft daar sluimeren zoals zaad onder de aarde. Maar dan, op een moment dat de Heilige Geest het aangeeft, bevestigen we naar God toe opnieuw ons geloof in de belofte die Hij ons gegeven heeft. Dit zal resulteren in twee dingen. Het zet Gods kracht vrij - die al in de belofte aanwezig was - om de vervulling ervan te zien plaatsvinden. Ten tweede geeft het ons zelf nieuw leven en nieuwe energie. Daarom zegt de psalmist vervolgens: Uw belofte maakt mij levend. Weten hoe we met Gods beloften om moeten gaan, is de sleutel tot de vervulling van Zijn plan met ons leven. | 
