De komende dagen wil ik enkele getuigenissen delen van verhoorde gebeden en Gods ingrijpen in internationale kwesties. Deze ervaringen deel ik niet om op te scheppen, maar om je te inspireren en aan te moedigen tot voorbede. Als het aankomt op gerichte voorbede, dan zijn er maar twee uitkomsten mogelijk: Óf God verhoort ons gebed, óf Hij doet dat niet. En als God gebeden verhoort, dan zou het dom zijn om niet te bidden. Maar als God gebeden niet verhoort, dan zou het dom zijn om wel te bidden. Het is aan jou wat je gelooft. Maar wat mij en mijn huis betreft, wij geloven dat God gebeden verhoort (zie ook Jozua 24:15). Als we voor iets specifieks gebeden hebben in Jezus' naam en het is gebeurd, dan nemen we die gebeurtenis dankbaar aan als verhoring van ons gebed. Dat is de reden dat ik wat voorbeelden met je deel; ik hoop dat het je inspireert om de immense kracht van voorbede gericht te gaan gebruiken. Overwinning in de slag van El Alamein Het eerste voorbeeld dat ik wil noemen, gebeurde tijdens de Tweede Wereldoorlog toen ik in Noord Afrika diende als soldaat in het Britse leger. Ik was toen net gered en gedoopt in de Heilige Geest. Mijn afdeling was een deel van de Western Desert Force van het Britse leger, wat later bekend werd als het 'Achtste Leger'. In die tijd was ik echt geschokt door het gedrag en de normen van de Britse officieren. Ze waren egoïstisch, ongedisciplineerd en onverantwoordelijk. De manschappen hadden daardoor geen vertrouwen in hun officieren en zouden niet vrijwillig met hen werken. Het resultaat was een leger dat tegen zichzelf verdeeld was - en wat dus, zoals de Bijbel duidelijk zegt, geen stand kon houden (zie Mattheüs 12:25). Zodoende hadden wij de twijfelachtige eer om deel te zijn van de langst durende terugtocht ooit in de geschiedenis van het Britse leger, vanaf een plaats genaamd El Agheila in Libië (of Tripoli) tot El Alamein in Egypte - een afstand van ruim 2400 kilometer! Ik zag de ernst van de situatie in en verlangde ernaar om te bidden. Ik verlangde ook naar een Britse overwinning. Maar ik dacht bij mijzelf: hoe kan ik van God verwachten dat Hij overwinning geeft met een legerleiding als deze? Toch kwam er een specifiek gebed in mij op. Let goed op welk gebed ik op mijn hart kreeg. Het is vandaag namelijk nog net zo toepasselijk. Dit was mijn gebed: ,,Heer, geef ons zulke leiders dat wij door hen de overwinning ontvangen, tot Uw eer.'' De verwoording is erg veelzeggend, dus probeer het te onthouden. Nu zal ik vertellen hoe God mijn gebed verhoorde. Eerst besloot de Britse regering om de opdracht van het Achtste Leger te wijzigen. Ze lieten de commandant gaan en kozen een andere man, genaamd Gott. Hij was een officier van de frontlinie, en hij werd teruggevlogen naar de basis in Caïro om daar leiding te gaan geven. Maar toen zijn vliegtuig landde, sloeg het over de kop. Gott werd uit het vliegtuig geslingerd en brak zijn nek. Plotseling moest de Britse regering een nieuwe commandant vinden voor deze kritieke situatie en voor deze vitale, centrale plaats in de oorlog. In reactie hierop ging Winston Churchill, min of meer op eigen initiatief, op zoek en koos een jonge, betrekkelijk onervaren officier, genaamd Montgomery. Zonder dat het gepland was en tegen ieders verwachting in, kreeg Montgomery een promotie om het Achtste Leger te gaan leiden. Er is echter een veelbetekenend feit over Montgomery. Hij was een wedergeboren christen. Zijn vader was een bisschop van de Kerk van Engeland en secretaris van de 'Society for Propagating the Gospel' ('Vereniging ter bevordering van het Evangelie'). Niemand wist veel over Montgomery, maar zijn eerste officiële doelstelling en daad was orde te scheppen in de discipline van het Britse leger. Hij bracht de officieren op één lijn, en veranderde het moreelen de geestkracht van de hele strijdmacht. Kort hierna werd de beslissende veldslag van El Alamein gevochten. Dit was de eerste grote overwinning voor de geallieerden in het verloop van de hele oorlog. Winston Churchill noemde deze overwinning 'het begin van het einde' (Engels: 'the end of the beginning'). En inderdaad was dit zeker een belangrijk keerpunt. Een dag na de slag bij El Alamein was ik in de westerse woestijn met een groep soldaten, en we stonden rondom een legertruck. Op de laadklep van de truck stond een kleine radio. De nieuwslezer beschreef hoe Generaal Montgomery, de commandant van de geallieerde troepen, zijn mannen en officieren toesprak: ,,Laten we de Heer, Die machtig is in de strijd, vragen ons de overwinning te geven." Toen ik deze woorden uit de radio hoorde komen, was het alsof er bliksem vanuit de hemel door mijn hele lichaam ging, van mijn kruin tot aan mijn tenen. Het was alsof God zei: ,,Dat is het antwoord op je gebed." Zoals de geschiedenis heeft uitgewezen, heeft generaal Montgomery een vitale rol gespeeld in de opmars van het geallieerde leger. Dit is één voorbeeld van een gebed dat een veelzeggende, wijdverbreide impact had. | 
