We gaan nog even verder in op het dieptepunt waarin Paulus was beland. Hij was onvoldoende gekleed. Daarom schrijft hij in vers 13: Als gij komt, breng dan de mantel mede, die ik te Troas bij Karpus liet liggen, en ook de boeken, vooral de perkamenten. Als ik dit lees, stel ik me Paulus voor in die stenen kerker, de winter op komst en zonder warme kleding. Hij was een mens, net als wij. Om voor mezelf te spreken, persoonlijk vind ik kou één van de meest moeilijke dingen om mee om te gaan. Als ik alleen al lees wat Paulus schrijft over 'lijden door kou en naaktheid', dan begin ik al te rillen. Maar Paulus vraagt of hij vooral de boeken en perkamenten wil meenemen. Waarom wilde hij die boeken bij zich hebben? Waarschijnlijk omdat hij brieven wilde schrijven en hij niet het juiste materiaal voorhanden had. Wat voor soort brieven zou hij hebben willen schrijven? Klaagbrieven? Oproepen tot fervente voorbede voor hem vanwege zijn strijd? Ik betwijfel het. Ik denk dat hij bezorgd was over de christelijke gemeenten die hij had gesticht en de discipelen die hij kende in de verschillende delen van de wereld. Hij wilde ze schrijven om ze te bemoedigen en te vertroosten. Zijn gedachten waren niet op hem zelf gefixeerd. Misschien kunnen we dit alles niet zomaar stellen op basis van deze ene Bijbeltekst, maar kijkend naar het karakter dat Paulus aan de dag legt in zijn brieven, zijn voortdurende zorg en bemoediging, is dit toch het plaatje dat we van Paulus krijgen tegen het einde van zijn leven, in een situatie van tegenslag. Laten we ons eens afvragen welke houding Paulus had in deze tijd van tegenspoed. Hij schrijft daar zelf over in 2 Timotheüs 4:6-8: Want wat mij aangaat, reeds word ik als plengoffer geofferd en het tijdstip van mijn verscheiden staat voor de deur. Ik heb de goede strijd gestreden, ik heb mijn loop ten einde gebracht, ik heb het geloof behouden; voorts ligt voor mij gereed de krans der rechtvaardigheid, welke te dien dage de Here, de rechtvaardige rechter, mij zal geven, doch niet alleen mij, maar ook allen, die zijn verschijning hebben liefgehad. Ik weet niet of je herkent wat voor beeld Paulus hier schetst, maar de offers in het Oude Testament werden altijd vergezeld van een 'plengoffer', een drankoffer van wijn. Het offer van een dier was niet af zonder het plengoffer. Paulus zegt hier dus: ,,Ik heb de Heer mijn werk geofferd: de gemeenten die ik heb gesticht, de discipelen die ik heb gemaakt... Maar om het offer te volmaken wordt mijn eigen leven uitgegoten als een drankoffer. De tijd is gekomen voor mijn afscheid van deze wereld. | 
