De vreze des Heren is een bijzonder soort vrees; ja, het is vrees. Soms wordt ze fysiek ervaren als een krachtige vrees. Bijvoorbeeld toen Mozes werd geconfronteerd met de glorie van de Heer en de stem van de Heer op de berg Sinaï, was wat ze zagen zo ontzagwekkend, dat Mozes uitriep: Ik ben zeer bevreesd en sta te beven (Hebreeën 12:21). Mozes leefde waarschijnlijk dichter bij de Heer dan de meeste mensen vandaag. Maar toen hij werd geconfronteerd met een openbaring van Gods majesteit en glorie, zei hij: Ik ben zeer bevreesd en sta te beven. Als Mozes kon beven vanwege Gods ontzagwekkendheid, dan kunnen wij dat ook. Beven is op zichzelf geen schadelijke ervaring. In feite denk ik dat de meeste mensen een veel dieper besef nodig hebben van de ontzagwekkende majesteit en kracht van God. Veel moderne vertalingen van de Bijbel gebruiken het woord vrees niet. Ik geloof dat dit komt - althans voor een deel - door een humanistische kijk die minder de nadruk legt op onze behoefte om God te vrezen. Maar wist je dat we het nodig hebben om God te vrezen?! God is te vrezen, en er staat niets in de Bijbel dat suggereert dat de vreze des Heren onnodig of is of een soort extra optie. Denk eens aan een torenhoge, rotsige berg die steil oprijst uit de zee. Stel je voor dat je op de top van deze berg staat. Als je langs de ene kant naar beneden kijkt, zie je ver onder je de golven; je kunt het witte schuim net onderscheiden, en je weet dat de golven tegen de voet van de berg beuken. Jij staat echter zo hoog, dat je het geluid van de brekende golven nauwelijks kunt horen. Als je langs de andere kant naar beneden kijkt, landinwaarts, zie je een mooie afwisseling van velden en bossen, die zich uitstrekt tot aan de horizon en verlicht wordt door de zon die er over schijnt. Je zou een aantal bijvoeglijke naamwoorden kunnen gebruiken om je situatie te omschrijven. Bijvoorbeeld: het is mooi, opwekkend, inspirerend of uniek. Geen enkel ander uitzicht kun je er precies mee vergelijken. Je geniet van dit natuurschoon; het verheft je en het maakt je blij. Maar tegelijkertijd, ergens diep van binnen, ben je je er voortdurend van bewust dat als je maar één stap zet in de verkeerde richting, je te pletter valt op de rotsen en in zee stort. Je bent niet van plan die stap te zetten, en toch doet alleen al de gedachte je hijgen en voel je onwillekeurig spanning in je lichaam. Een woord dat gerelateerd is aan deze denkbeeldige ervaring, is het woord ontzag - zoals 'in ontzag staan voor iemand of iets'. In zekere zin betekent 'in ontzag staan' dat we niet te dichtbij durven komen. Een ander woord is eerbied. De vreze des Heren is niet gewoon één van die woorden of gevoelens; het is eerder zo dat ze hen allemaal omvat. Ze bevat elementen van vrees, ontzag en eerbied, de vrucht die door de vreze des Heren wordt voortgebracht is een houding van onderwerping. | 
