Trouw begint in het kleine

We hebben de afgelopen tijd gezien hoe echte, ongeveinsde liefde voor God (die gevoed wordt door Zijn overvloedige, buitensporige liefde voor ons, waar we de vorige maand bij stilstonden) ook inhoudt dat we willen ‘uitmunten in het goede’. Gisteren zagen we twee negatieve voorbeelden, waarbij christenen juist niet accuraat en ‘uitmuntend’ waren in hun omgang met financiën, afspraken en verantwoordelijkheden.

Het principe dat je niet minder, maar juist méér inzet en betrouwbaarheid mag verwachten van discipelen van Jezus, geldt voor elke baan of activiteit die een christen heeft en waarmee hij in zijn levensonderhoud voorziet. Of een christen nu leraar, dokter, verpleegkundige, kelner, hovenier, timmerman of conciërge is, het maakt niet uit welk beroep hij heeft, hij zou altijd voortreffelijk werk moeten leveren naar zijn beste kunnen. Hij of zij moet nauwkeuriger, betrouwbaarder en efficiënter zijn dan een niet-christen. Hij heeft immers meer kracht tot zijn beschikking dan iemand die de Heer niet kent.

Persoonlijk geloof ik dat de Heer iemand die door eigen schuld mislukt is in zijn seculiere baan, nooit zal roepen voor fulltime geestelijk werk. Iemand moet zichzelf eerst bewijzen in een seculiere baan voordat God hem grotere geestelijke verantwoordelijkheid en invloed kan toevertrouwen. Trouw begint in het kleine en in de gewone dingen van het leven; pas daarna wordt ze zichtbaar in de grotere en geestelijke dingen. Jezus zet dit principe duidelijk neer in Lucas 16:10-11:

Wie trouw is in het minste, is ook in het grote trouw. En wie onrechtvaardig is in het minste, is ook in het grote onrechtvaardig. Als u (christenen) dan wat betreft de onrechtvaardige Mammon (je wereldlijke en materiële verplichtingen) niet trouw bent geweest, wie zal u het ware toevertrouwen (grotere verantwoordelijkheid op geestelijk gebied)?