Gisteren lazen we uit 2 Petrus 1:5-7: En daarom moet u zich er met alle inzet op toeleggen om aan uw geloof deugd toe te voegen... De eerste bouwsteen waarmee we gaan bouwen op ons fundament van geloof is dus 'deugd'; we zetten ons hart erop om het goede te doen... Ik vertelde hoe God mij deze les al kort na mijn bekering duidelijk maakte, toen ik als dienstplichtig soldaat diende in het Britse leger, tijdens WOII. Ik had me aangemeld bij de geneeskundige dienst en werd hospitaalsoldaat, want ik was gewetensbezwaarde en wilde geen mensen doden. Dat was mijn houding voordat ik werd gered. Ik was filosoof, maar ook een rebel, een hippie nog voordat hippies waren 'uitgevonden'... Ter illustratie; in mijn vrije tijd liep ik rond in een jas van dik, blauw teddybeer-bont! Het dragen van die jas was mijn manier van protesteren tegen de maatschappij. Na een paar jaar werd ik ontslagen uit het Britse leger en dan krijg je een beoordeling. Ik zeg dit niet om op te scheppen, maar het is een belangrijk deel van mijn getuigenis, zeker in verband met ons onderwerp: 'uitmuntendheid'. Toen ik werd ontslagen, werd mijn gedrag beoordeeld met één woord: voorbeeldig. En dat was niet de beoordeling 'voorbeeldig' die je soms kunt krijgen bij geestelijke of academische prestaties, maar de soort die je kan toevallen bij nederige, alledaagse taken, zoals het legen van bedpo's en het temperaturen van patiënten. Trouwens, toen ze erachter kwamen dat ik door mijn bekering gestopt was met roken en drinken, gaven ze me de meest voor hand liggende positie van allemaal; ik kreeg de leiding over de kantine. Ik was immers zo'n beetje de enige bij wie ze ervanuit konden gaan dat ik niet zou stelen! Tijdens mijn diensttijd had ik het feit dat ik christen was nooit verborgen. Ik sprak tegen de staf en andere bevelhebbende militairen over de Heer. Ik leefde mijn leven voor God, en op het eind gaf het leger me de hoogste beoordeling: uitmuntend. Ik zal een interessante persoonlijke ervaring delen als illustratie . Ik nam deel aan wat later bekend werd als de langste terugtocht in de geschiedenis van het Britse leger. Onze divisie bevond zich in Noord Afrika, en de terugtrekking ging van El Algheila naar El Alamein. Ik reed in een vrachtauto en had op papier een squadron van acht veldbeddragers onder mijn hoede, die in de hele afdeling bekend stonden als "Prince pioneers" - de pioniers van Prince. Op de vrachtauto vervoerden we de kantine: bier, sigaretten, chocola en allerlei andere spullen. We hadden het grootste deel van de tijd flinke honger, want vaak kregen we geen behoorlijk rantsoen. Onze terugtocht ging zo snel dat we in één van onze eigen mijnenvelden terechtkwamen. Onze specialisten hadden niet genoeg tijd gehad om ze op te ruimen. Het was gelukkig een mijnenveld voor voertuigen, dus te voet konden we er wel door. Maar dat hield in dat we onze vrachtauto moesten verlaten. De vrachtauto viel onder mijn verantwoordelijkheid, en ik had er grote moeite mee om het bier, de sigaretten en de chocola achter te moeten laten, zodat de vijand ervan kon genieten als die de spullen aantrof. Dus ik ging in holst van de nacht, daar midden in dat mijnenveld, uitverkoop houden van de complete inhoud van de kantine. En ik moest alles verkopen op krediet, want niemand had geld. Naderhand heb ik daar vaak spijt van gehad - ik heb er namelijk een hele klus aan gehad om al het geld van al die lui terug te krijgen! Maar uiteindelijk lukte het op de één of andere manier. Mijn boekhoud-boekje heb ik nadien jarenlang bewaard als bewijs... Mijn actie werd later betiteld als 'voorbeeldig gedrag' - en ik wil er alleen maar mee zeggen dat je soms goed moet bedenken hoe je in niet-godsdienstige omstandigheden met situaties omgaat. | 
