Verootmoediging is de eerste stap
In onze studie over het vasten, is het de moeite waard om het volgende Bijbelgedeelte over verootmoediging nog eens te bekijken. In 2 Kronieken 7:14 zegt God:
...en (als) Mijn volk, waarover Mijn Naam is uitgeroepen, in ootmoed buigt en bidt, en zij Mijn aangezicht zoeken, en zij zich bekeren van hun slechte wegen, dan zal Ík vanuit de hemel horen, hun zonden vergeven en hun land genezen.
Jij bent één van Gods volk. Je heet 'christen' omdat de Naam van Christus over jou is uitgeroepen. Deze geweldige belofte in 2 Kronieken is dus ook voor jou, en je kunt erop rekenen, want:
Immers, zovele beloften van God als er zijn, die zijn in Hem ja en in Hem amen, tot verheerlijking van God door ons. (2 Korinthiërs 1:20)
De belofte in 2 Kronieken valt ook onder de 'zovele beloften van God'. En omdat Jezus' naam over jou is uitgeroepen, is deze belofte dus ook voor jou. Denk aan wat we eerder lazen: God zei dat als Zijn volk, over wie Zijn Naam is uitgeroepen, vier acties onderneemt:
- in ootmoed buigen
- bidden
- Zijn aangezicht zoeken
- zich bekeren van slechte wegen
Dan belooft Hij drie antwoorden:
- Hij zal vanuit de hemel horen
- hun zonden vergeven (wiens zonden? De zonden van Zijn volk...)
- Hij zal het land waarin zij wonen, genezen.
In mijn universitaire opleiding in Klassieke en Moderne filosofie, studeerde ik af op een stroming die het 'logisch positivisme' heet, en zodoende ben ik dus getraind in logisch redeneren. Voor mij is er één duidelijke conclusie vanuit 2 Kronieken 7:14. Als het land niet genezen wordt, ligt de verantwoordelijkheid daarvoor bij Gods volk. In welk land je ook woont - ik geloof dat de verantwoordelijkheid voor de conditie van een land in handen ligt van Gods kinderen. Het is de Gemeente die verantwoordelijk is - niet de corrupte politicus, niet de immorele zakenman, niet de opstandelingen, maar de Gemeente.
De Gemeente is aansprakelijk voor het land waarin ze woont. Zo is het altijd geweest. De Gemeente is het zout van de aarde. Maar ...als het zout zijn smaak verliest (als het zijn taak niet doet), dan deugt het nergens meer voor...’ (Mattheüs 5:13).
Laat me het nogmaals benadrukken: de eerste stap die van Gods kinderen wordt gevraagd, is niet het bidden en vasten, maar zichzelf in ootmoed buigen. Jezelf vernederen, dat is altijd de eerste en moeilijkste stap om te nemen... in je huwelijk, in je vaderschap, in het conflict in je gemeente, in je verantwoordelijkheid voor je straat, je stad, je land... Maar als je religieuze mensen zover krijgt om zich te verootmoedigen, dan kan er van alles gebeuren!
Ik noemde al eerder een citaat van Evan Roberts, tijdens de opwekking in Wales, in 1904: ‘Laat de kerk zich buigen, dan zal de wereld neerknielen (voor God)’ (Bend the Church, bow the world, red.). Het is niet moeilijk om de wereld zich te laten buigen voor God, als wij als Kerk ons eerst voor Hem buigen. Het is de hardnekkige, zelfingenomen, zelfgenoegzame kerkganger die tussen God en een opwekking in staat.
Gebed van de dag
Vader, wat een confronterende boodschap, dat ons gebrek aan verootmoediging de volvoering van Uw heilsplan in de weg staat... Neem de zelfingenomenheid uit mij weg, Heer, zodat ik zuiver voor U sta en geheiligd ben voor de dienst aan U en Uw doelen. Amen.
