We zagen gisteren: dankbaarheid is de gepaste reactie op wat God heeft gedaan - en nog doet - voor ons. Het is iets dat we Hem schuldig zijn, iets dat we Hem moeten betalen. De uiting van onze dankbaarheid doet echter ook iets in onze eigen geest wat niets anders kan doen. Ik druk het als volgt uit: Dankbaarheid zet onze geest vrij voor aanvaardbare aanbidding en dienstbetoon. Daarom zei de schrijver van de Hebreeënbrief: Laten wij derhalve, omdat wij een onwankelbaar koninkrijk ontvangen, dankbaar zijn en hierdoor God vereren op een Hem welbehagelijke wijze met eerbied en ontzag. (12:28) Zonder dankbaarheid is onze dienst aan God niet aanvaardbaar. Het is die houding van dankbaarheid die ons dienstbetoon aanvaardbaar maakt en onze geest vrijzet om te aanbidden. Een ondankbaar persoon is gebonden aan zichzelf. Hij is zelfgericht en kan geen ware vrijheid kennen. Maar dankbaarheid zet onze geest vrij. Dank God in alles. Want dit is de wil van God in Christus Jezus ten opzichte van u. Blus de Geest niet uit. (1 Thessalonicenzen 5:18,19) Dat is een heldere opdracht: als we niet dankzeggen, zijn we ongehoorzaam. We staan dan ook buiten de wil van God. Het niet tonen van dankbaarheid dooft de Geest uit. De enige vrijzetting van de Geest - om God aanvaardbaar te dienen - is door dankzegging. Let ook op de waarschuwing aan het einde van Hebreeën 12: want onze God is een verterend vuur. We moeten deze heilige, ontzagwekkende God naderen met de juiste houding, met nederige, dankbare harten. Blij over zijn Koninkrijk, maar ook bewust van zijn werkelijke, absolute, totale Koningschap! | 
