Op een bepaald moment in mijn bediening bracht ik een lange, zorgvuldig opgebouwde preek waarin ik vurig betoogde dat de nieuwtestamentische Kerk geen apostelen meer kent. Niet veel later moest ik op verschillende plaatsen deze preek toelichten met vier memorabele woorden: ,,Ik had het mis!’’ Ik zeg eerlijk dat dat me veel kostte. Ik had kunnen blijven doorzwoegen om mijn gelijk te bewijzen, maar mijn bediening zou vroeg of laat op allerlei manieren kreupel zijn geraakt.
Dit is één van de dingen die ik zo prachtig vind aan David. Als Nathan hem confronteert met zijn zonde, dan geeft hij deze direct toe. Daardoor kon hij de man blijven die hij was. In verschillende opzichten waren de zonden van Saul lang niet zo ‘groot’ als die van David. Maar Saul kwam er nooit meer bovenop. Waarom niet? Omdat hij ze nooit volledig toegaf. Vergelijk maar eens de confrontaties tussen Samuel en Saul en die tussen Nathan en David (zie 1 Samuel 15 en 2 Samuel 12). Je zult zien dat David in staat was om te zeggen: ,,Ik zat fout!’’. Saul daarentegen probeerde zichzelf te rechtvaardigen, verzon excuses en allerlei redenen waarom hij het zo gedaan had. Ik geloof dat er weinig belangrijker lessen zijn voor kinderen van God, dan de les over hoe we omgaan met onze fouten.
Hoe moet Abraham zich gevoeld hebben, toen hij de slavin, die feitelijk zijn concubine was geweest en die mogelijk al zo’n twintig of misschien wel dertig jaar bij hen had gewoond, de woestijn in moest sturen met een waterkruik om haar hals? En dan nog wel samen met de eerste zoon die uit hemzelf geboren was – zijn eigen vlees en bloed… Denk je dat dit makkelijk was? Ik geloof dat het een verschrikking moet zijn geweest. Misschien vraag je wel: ,,Had hij dit wel moeten doen?’’ Mijn antwoord is ja, want hij vertrouwde God. Als wij een fout maken, vertrouwen we dan dat Zijn manier van daarmee afrekenen de juiste is? Of gaan we zelf proberen dingen recht te breien? Als een leerling een fout maakt en hij gaat ermee naar zijn leraar, dan moet hij ook aanvaarden dat de oplossing van de leraar de juiste is. Daar waar jij een fout hebt gemaakt, daar moet je ook nederig genoeg zijn om niet meer alleen op je eigen inschatting te vertrouwen. Het is in zo’n periode in je leven essentieel dat iemand naast je gaat staan, met je meekijkt en je mag confronteren: ,,Luister, je moet de feiten onder ogen zien. Probeer niet jezelf en anderen voor de gek te houden. Je hebt een fout gemaakt.’’
Ik heb beide soorten mannen en vrouwen gezien. Zij die eerlijk zijn over hun fouten en zij die ze niet toegeven en allerlei excuses verzinnen. Helaas heb ik ook de verschillen gezien in afloop… Zij die niet toegeven, hebben zichzelf min of meer afgesneden van de doorgaande stroom van leven en bestemming die God wil geven. En zij die wel toegeven, kunnen terugkomen in Gods volle leven, in Zijn bestemming. Zij reizen verder om ten volle te genieten van het Beloofde Land.
