Nu komen we bij het eigenlijke hoogtepunt van Jezus’ leven op aarde. Hij had drie uur of langer aan het kruis gehangen en Zijn einde naderde. Dan lezen we in Johannes 19:28-30: Hierna zei Jezus, omdat Hij wist dat nu alles volbracht was, opdat het Schriftwoord vervuld zou worden: Ik heb dorst! Er stond dan een kruik vol zure wijn en ze vulden een spons met zure wijn, staken die op een hysopstengel en brachten die aan Zijn mond. Toen Jezus dan de zure wijn genomen had, zei Hij: Het is volbracht! En Hij boog het hoofd en gaf de geest. Jezus gaf Zijn eigen Geest over aan de Vader (Lukas 23:46). Eerder had hij Zijn discipelen verteld:
Daarom heeft de Vader Mij lief, omdat Ik Mijn leven geef om het opnieuw te nemen. Niemand neemt het Mij af, maar Ik geef het uit Mijzelf; Ik heb macht het te geven, en heb macht het opnieuw te nemen. Dit gebod heb Ik van Mijn Vader ontvangen. (Johannes 10:17-18)
Voordat Jezus Zijn geest overgaf, was één van Zijn meest bekende uitspraken: ,,Het is volbracht!’’ (Johannes 19:30) Maar wat was volbracht? Hij had Zijn aardse opdracht volbracht – mission accomplished! Zijn leven lang had Hij gezegd: Mijn voedsel is de wil te doen van Hem die Mij gezonden heeft en Zijn werk te volbrengen (Johannes 4:34). En die opdracht, waarover Hij in Johannes 17 ook nog gezegd had dat Hij deze volbracht tot eer van God, was nu feitelijk beëindigd en vervuld, terwijl Hij uitriep: ,,Volbracht!” In het Grieks staat hier maar één enkel woord: tetelestai. Dit is de voltooide tijd van een werkwoord dat betekent ‘compleet maken’ of ‘iets afmaken’ of ‘iets perfect doen’. Zoekend naar een manier om dit in onze taal goed weer te geven, kom ik op uitdrukkingen als ‘Het is volmaakt volbracht’ en ‘Het is compleet, perfect voltooid’. Alles wat gedaan moest worden, is gedaan.
Jezus had Zijn Geest niet overgegeven voordat Hij kon zeggen: ,,Het is volbracht”, en voordat Hij wist dat Hij alles gedaan had wat de Vader van Hem verwachtte. Dit was de bestemming waar Hij naartoe was geleid. Dit was de belangrijkste motivatie waarvoor Hij Zijn gezicht gemaakt had als een keisteen, en waarvoor Hij de schaamte, de pijn, afwijzing en schande heeft kunnen doorstaan.
Ik heb weleens horen zeggen dat het niet de spijkers waren die Jezus aan het kruis hielden, maar Zijn toewijding aan het doen van de wil van de Vader, die weer voortkwam uit Zijn liefde voor jou en mij. Die toewijding was iets waar Hij met geen mogelijkheid van af te brengen was – niet naar links en niet naar rechts. Zijn Vaders wil doen, dat was Jezus’ motivatie.
