De mate van toewijding

God ging een verbond aan met Abraham (zie Genesis 15). Zowel God als Abraham wijdden zich volledig aan elkaar toe. Er kwam een moment waarop God Abraham vroeg om zijn toewijding kracht bij te zetten door hem te vragen zijn zoon Isaäk aan Hem te offeren. Gods toewijding aan Abraham was net zo volledig als die van Abraham. Dus wijdde God zich tweeduizend jaar later opnieuw toe aan dat verbond, door zijn eigen, enige Zoon over te geven om geofferd te worden; onze Heer Jezus Christus.

Onthoud dat de toewijding die jij aan God maakt, de mate bepaalt waarin jij Gods toewijding aan jou zult ervaren. Volledige toewijding aan God zorgt voor een volledige toewijding van God. Dat is de essentie van iedere verbondsrelatie: volledige, wederzijdse toewijding. Abrahams verbond met God had nog een praktisch effect op zijn persoonlijke relatie met God. In de brief van Jakobus staat geschreven wat Abraham deed toen hij Izak wilde offeren, en het gevolg van zijn bereidheid daartoe:

Is Abraham, onze vader, niet uit de werken gerechtvaardigd, toen hij Izak, zijn zoon, op het altaar offerde? Ziet u wel, dat het geloof samenwerkte met zijn werken en dat uit de werken het geloof tot zijn doel is gekomen? En de Schrift is vervuld die zegt: En Abraham geloofde God, en het is hem tot gerechtigheid gerekend, en hij werd een vriend van God genoemd (Jakobus 2:21-23).

Door de verbondstoewijding en door de uitwerking van het opofferen van Izak, werd Abraham gerekend tot Gods vriend. Dat is een zeer belangrijke en eervolle titel. De les die hieruit volgt, is dat verbondstoewijding de toegang is tot vriendschap met God. Dit geldt ook op menselijk vlak: als twee mensen een verbond met elkaar sluiten en aan de voorwaarden voldoen, dan zien we ware gemeenschap in actie.