Bezwijkt mijn lichaam en mijn hart, dan is God de rots van mijn hart en voor eeuwig mijn deel. (Psalm 73:26)
Er bestaat verschil tussen het innerlijk en het uiterlijk. Het uiterlijk verdwijnt, het is tijdelijk, maar binnenin ons bevindt zich iets wat eeuwig is, wat van God is, iets wat verbonden is met God. Iets wat niet verdwijnt en wat nooit verwelkt.
Paulus zegt: ‘Onze uiterlijke mens is vergankelijk, maar onze innerlijke mens wordt elke dag vernieuwd’. Elke keer als ik die woorden lees, denk ik aan mijn eerste vrouw, Lydia. Tegen het einde van haar leven kreeg ze te kampen met een zwak hart, en toch was ze een verbazingwekkend sterke en actieve vrouw, en dat bleef ze tot aan bijna de laatste week van haar leven op aarde. En als ze merkte dat haar hart tekortschoot, dan zei ze altijd: Bezwijkt mijn lichaam en mijn hart, dan is God de rots van mijn hart en voor eeuwig mijn deel.
Lydia had begrepen dat we niet moeten toelaten dat het uiterlijke, het fysieke, ons leven regeert. Maar dat er een innerlijke bron bestaat van leven en kracht, die niet afhankelijk is van de zwakheden en veranderlijkheden van ons lichaam.
Toen God haar uiteindelijk thuis haalde, was dit in glorie. Bijna vijftig jaar mocht ze in dienst staan van haar Heer. Ze liet een prachtig getuigenis achter, dat sprak van heerlijke overwinning.
Ja, Lydia had dat belangrijke, universele geheim geleerd: ook al vergaat het uiterlijk, het innerlijk blijft voor eeuwig. Ons menselijk leven is verbonden met God, en dit blijft een krachtbron, ook als onze uiterlijke kracht afneemt.
