We kijken naar nog één laatste toewijding die Abraham moest maken. Wat moest hij nog meer loslaten? Hij had al afscheid genomen van zijn thuisland, zijn vader, zijn neef, zijn slavin en haar zoon… Wat kon God nu nog meer van hem vragen? Je raadt het al: Izak. Dat weten we omdat we het verhaal kennen, maar eigenlijk is het wel vreemd dat God dit van hem vroeg. Izak, de wonderbaby, degene die God gegeven had. Maar God zei: ,,En nu wil ik hem terug…’’ En vanuit Gods Woord, persoonlijke observatie en ook mijn eigen ervaring, kan ik bevestigen: alle zegen die God je geeft, wil Hij op een dag van je terug. En of je dan desondanks gezegend blijft, hangt af van jouw reactie op Gods eis. Laten we het verhaal lezen in Genesis 22:
En het gebeurde na deze dingen dat God Abraham op de proef stelde. Hij zei tegen hem: Abraham! Hij zei: Zie, hier ben ik. Hij zei: Neem toch uw zoon, uw enige, die u liefhebt, Izak, ga naar het land Moria, en offer hem daar als brandoffer op een van de bergen die Ik u noemen zal.
Stel je dit eens voor… Wat zou jij doen? Voor mijzelf weet ik echt niet wat ik zou doen. Denk je dat Abraham even overlegde met Sara? Niet dus…
Toen stond Abraham ‘s morgens vroeg op, zadelde zijn ezel, nam twee van zijn knechten met zich mee, en Izak, zijn zoon…
Steeds als God iets aan Abraham vroeg, stond hij vroeg op om het meteen te gaan doen. Ik geloof dat als hij zich nog even had omgedraaid, dan had hij het niet gedaan. Als hij in bed was blijven liggen om erover te piekeren, dan zou de hele loop van de geschiedenis zijn veranderd.
Maar dit was niet hoe Abraham met God omging. Hij was Hem onvoorwaardelijk gehoorzaam en ging direct op pad om te gaan uitvoeren wat God hem had opgedragen. Zelfs toen de opdracht onwaarschijnlijk moeilijk was. Wat een geloof! Het is niet voor niets, dat in het Nieuwe Testament Abraham ons diverse keren als voorbeeld wordt voorgehouden. Laten we hem navolgen in onvoorwaardelijke gehoorzaamheid, die we baseren op rotsvast vertrouwen in onze hemelse Vader.
