In Hebreeën 11:1 lezen we een definitie van geloof - het enige Bijbelse woord dat in Gods Woord specifiek wordt gedefinieerd: Het geloof nu is een vaste grond van de dingen die men hoopt, en een bewijs van de zaken die men niet ziet. In deze tekst zien we een relatie tussen geloof en hoop. Geloof is voor het hier en nu; hoop is voor de toekomst. Geloof is materieel - iets zo echt dat het in de oorspronkelijke taal eigenlijk 'substantie' wordt genoemd; het is 'vaste grond'. Dit geloof is in ons hart. Op basis van geloof kunnen we legitieme hoop hebben voor de toekomst. Maar hoop die niet gefundeerd is op geloof, is niets meer dan 'wishful thinking'. Als u met uw mond Jezus als Heere belijdt en met uw hart gelooft dat God Hem uit de doden heeft opgewekt, zult u zalig worden. Want met het hart gelooft men tot gerechtigheid en met de mond belijdt men tot zaligheid. (Romeinen 10:9,10) In het Nieuwe Testament is het woord 'geloof' een actief woord, dat voortdurende beweging veronderstelt. Het is niet iets statisch of een soort van intellectuele oefening. Het is iets in je hart wat je voortdurend naar nieuwe dingen leidt. Ook vertrouwen is zo'n actief woord: We geloven totgerechtigheid en redding. Je kunt uitsluitend geloven met je verstand, maar niet veranderd worden. Je kunt alle leerstellingen uit de Bijbel aanvaarden met je intellect, en toch dezelfde blijven. Maar als geloof in je hart is, dan brengt het je altijd ergens naartoe: namelijk naar je verlossing! Geloof is nu; hoop is in de toekomst. Bijbels geloof zit in je hart; hoop zit in je denken. Paulus schreef over beide het volgende: Maar laten wij, die van de dag zijn, nuchter zijn en aandoen het borstharnas van geloof en liefde en als helm de hoop op de zaligheid.(1 Thessalonicenzen 5:8) We zien hier twee delen van de wapenrusting: geloof is een borstharnas en beschermt je hart. Hoop is de helm die je hoofd - je denken - beschermt. Geloof is in je hart; hoop is in je denken. | 
