Hij opende een rots en er vloeide water uit, dat als een rivier door de dorre plaatsen stroomde. (Psalm 105:41)
Hier wordt een beeld geschetst van Gods voorziening voor Zijn volk Israël, tijdens de veertig jaren van hun omzwervingen door de woestijn. Een droog en dor land zonder vennen, beken of rivieren, waar water bijna onvindbaar was. God voorzag hen van water in overvloed. Hij voorzag erin op een wel heel onwaarschijnlijke en onverwachte manier. Hij liet water vloeien uit een rots.
Als je kijkt naar een rots in de woestijn, zoals ik talloze keren heb gedaan, dan lijkt hij zo hard, zo onvermurwbaar, en lijkt er zo weinig goeds uit voort te kunnen komen. Maar we weten nu dat God Zelf met Zijn volk was, in de vermomming van de rots. God Zelf was de rots en uit Hemzelf kwam Zijn voorziening voor Zijn volk, in overvloed.
Het was belangrijk dat Israël wist hoe de rots moest worden benaderd. De ene keer kreeg Mozes het bevel op de rots te slaan. De andere keer werd hem bevolen tot de rots te spreken. En als hij de rots in geloof en gehoorzaamheid benaderde, kwam er uit die schijnbaar harde en onvermurwbare rots een overvloed aan water dat als een rivier vloeide, daar midden in de woestijn.
Ook in ons leven kan het voorkomen dat we een tijd van dorheid en kou meemaken, en dat er maar geen hulp lijkt te komen. Toch is God daar. Hij is daar, in de vorm van een rots. Hij is daar in de vorm van iets wat aan de buitenkant hard en onbuigzaam lijkt; iets waar we ons misschien over kunnen beklagen. Maar als we God erin herkennen en tot Hem komen in geloof en gehoorzaamheid, dan wordt de rots zelfs de bron van onze voorziening!
