Vandaag kijken we naar een basisprincipe uit de gelijkenis van de verloren zoon. Jezus vertelde deze gelijkenis aan Zijn discipelen in Lukas 15:11-32. In het verhaal zien we een vader die op de uitkijk staat, in de verwachting dat zijn zoon weer thuis zal komen. Andere mensen hoefden hem niet te waarschuwen dat zijn zoon eraan kwam, want de eerste die hem zou zien komen, was hij zelf. Nog voordat de rest van het gezin zich ergens van bewust was, wist Hij het al... Gods houding naar ons in Christus is precies zo. We zijn niet afgewezen. Geen verdrukte minderheid. En ook niet slechts dienaren. Toen de verloren zoon terugkwam, was hij bereid om een dienstknecht te zijn, maar zijn vader wilde daar niets van weten. Integendeel. Maar de vader zei tegen zijn slaven: Haal het beste gewaad en trek het hem aan en geef hem een ring aan zijn hand en schoenen aan zijn voeten. En haal het gemeste kalf en slacht het, en laten we eten en vrolijk zijn. Want deze, mijn zoon, was dood en is weer levend geworden. En hij was verloren en is gevonden. En zij begonnen vrolijk te zijn. (vers 22-24) Het hele huishouden stond op zijn kop om de verloren zoon te verwelkomen. Jezus zei: Ik zeg u dat er evenzo blijdschap zal zijn in de hemel over één zondaar die zich bekeert, meer dan over negenennegentig rechtvaardigen die de bekering niet nodig hebben. (vers 7) Laat alsjeblieft goed tot je doordringen dat God jou precies zo verwelkomt in Christus! | 
