Nadat er vele Samaritanen tot bekering waren gekomen door de prediking van Filippus, gingen Petrus en Johannes op weg om voor deze mensen te bidden dat zij de Heilige Geest zouden ontvangen:
Toen de apostelen die in Jeruzalem waren, hoorden dat Samaria het Woord van God aangenomen had, stuurden zij Petrus en Johannes naar hen toe, en toen zij aangekomen waren, baden zij voor hen dat zij de Heilige Geest mochten ontvangen. (Want Hij was nog op niemand van hen gevallen, maar zij waren alleen gedoopt in de Naam van de Heere Jezus). Toen legden zij hun de handen op en zij ontvingen de Heilige Geest. En toen Simon zag dat de Heilige Geest gegeven werd door middel van de handoplegging van de apostelen, bood hij hun geld aan, en zei: Geef ook mij deze macht, opdat hij wie ik de handen opleg, de Heilige Geest ontvangt. Maar Petrus zei tegen hem: Laat uw geld met u naar het verderf gaan, omdat u dacht dat Gods gave door geld verkregen wordt! (Handelingen 8:14-20)
Deze mensen in Samaria waren pas enkele dagen of weken bekeerd. Toch ontvingen zij de Heilige Geest door de handoplegging van de apostelen als een op zichzelf staande ervaring. Er is geen sprake van dat men afwachtte om te zien of er in de komende weken en maanden wel voldoende geestelijke vrucht zichtbaar zou worden in het leven van deze pasbekeerden, waardoor dan bewezen zou zijn dat zij werkelijk de Heilige Geest ontvangen hadden.
Vaak wordt naar voren gebracht dat de Bijbel hier niet met zoveel woorden zegt dat deze mensen in Samaria in tongen spraken toen zij de Heilige Geest ontvingen. Dat is helemaal waar. De Bijbel maakt echter wél duidelijk dat er door de handoplegging van de apostelen zo’n openlijk betoon van bovennatuurlijke kracht was, dat Simon, die van beroep tovenaar was geweest, bereid was flink wat geld te betalen om ook de macht te ontvangen om een dergelijke bovennatuurlijke manifestatie te bewerken in mensen die hij de handen zou opleggen.
Als we aannemen dat deze mensen in Samaria met andere tongen spraken, zoals de Geest het hun gaf uit te spreken, dan zou deze gebeurtenis in Samaria helemaal in het rijtje passen van alle andere gevallen in het boek Handelingen waar mensen de doop in de Heilige Geest ontvingen.
Wanneer mensen liever aannemen dat er bij dit specifieke voorval in Samaria een andere soort bovennatuurlijke uiting was, moeten zij toch op z’n minst erkennen dat we er nooit achter kunnen komen waaruit deze andere bovennatuurlijke uiting dan wél heeft bestaan.
Iemand kan niet zeggen: ‘Ik heb niet in tongen gesproken, maar toch weet ik dat ik de doop in de Heilige Geest ontvangen heb, want ik heb dezelfde ervaring gehad als de mensen van Samaria.’ De bewering dat men in Samaria niet in tongen sprak, kan nooit de positieve conclusies beïnvloeden die we hebben kunnen trekken uit de andere gevallen waaruit we wél weten dat de mensen bij het ontvangen van de doop in de Geest in tongen spraken.
