Om Israël te bewaren

Gisteren lazen we Galaten 3:22-24: Maar de Schrift heeft alles onder de zonde opgesloten, opdat de belofte aan de gelovigen gegeven zou worden door het geloof in Jezus Christus. Voordat het geloof echter kwam, werden wij door de wet bewaakt, als gevangenen opgesloten, totdat het geloof geopenbaard zou worden. Zo is dan de wet onze leermeester geweest tot Christus, opdat wij uit het geloof gerechtvaardigd zouden worden.

Hierin staat een zin die met betrekking tot Israël nog een andere belangrijke functie van de wet openbaart. Sprekend als een Israëliet, zegt Paulus: Voordat het geloof echter kwam, werden wij door de wet bewaakt, als gevangenen opgesloten, totdat het geloof geopenbaard zou worden.

De wet hield Israël als een bijzonder volk apart van alle andere volken, afgescheiden door zijn aparte rites en instellingen, in verzekerde bewaring voor het bijzondere doel waartoe God hen geroepen had. In Numeri 23:9 zet de profeet Bileam in zijn door God gegeven visioen van Israëls toekomst, Gods plan voor hen uiteen: ...zie, dat volk woont afgezonderd, onder de heidenvolken rekent het zich niet.

Het was Gods volmaakte wil dat Israël afgezonderd zou wonen, als een unieke afgescheiden natie, in hun eigen land. Maar zelfs toen de ongehoorzaamheid van Israël dit eerste doel van God voor hen verhinderde, wat er de oorzaak van was dat ze als bannelingen en zwervers over al de volken van de aarde verstrooid werden, verordende God toch, dat ze niet onder de heidense volken gerekend zouden worden.

In de afgelopen negentien eeuwen van de Joodse verstrooiing onder de heidense volken is deze verordening van God betreffende hen op de wonderlijkste wijze vervuld. In al die landen en volken zijn de Joden altijd een onderscheiden en afgescheiden element gebleven, dat nooit geassimileerd is of zijn specifieke identiteit verloren heeft. Het belangrijkste middel dat in Gods voorzienigheid is gebruikt om Israël zoals een afgescheiden volk te bewaren, is hun voortdurend onderhouden van de wet van Mozes geweest.