Al vóór de bergen geboren waren en U de aarde en de wereld voortgebracht had, ja, van eeuwigheid tot eeuwigheid bent U God. Want duizend jaren zijn in Uw ogen als de dag van gisteren, wanneer die voorbijgegaan is, of als een wake in de nacht. (Psalm 90:2, 4)
Deze woorden wijzen op het immense verschil tussen de tijd en de eeuwigheid. De bergen werden geboren, de aarde en de wereld werden voortgebracht: dat is verleden tijd. Maar als de psalmist over God spreekt, dan zegt hij: ‘Van eeuwigheid tot eeuwigheid bent U God’.
Hij zegt niet ‘was U God’, maar ‘…bent U God’. Bij God is er nooit een verleden tijd en bij God is er nooit een toekomende tijd.
God woont niet in de tijd. Hij bewoont de eeuwigheid. En de eeuwigheid houdt niet alleen een heel lang tijdsbestek in, maar het is een ander soort van bestaan. Het is iets van een andere wereld. De eeuwigheid overstijgt de tijd.
Als het over God gaat, dan is het altijd ‘U bent’. Zijn Naam is zelfs: “IK BEN”. En vanuit de heiligheid en verhevenheid van de eeuwigheid beschouwt Hij de tijd.
De psalmist zegt hier: ‘Want duizend jaren zijn in Uw ogen als de dag van gisteren, wanneer die is voorbijgegaan, of als een wake in de nacht’. In de tijd van de Bijbel werd de nacht verdeeld in vier nachtwaken van 3 uren, dus duizend jaren zijn voor God gelijk aan drie uren in onze belevenis.
Met deze God mogen jij en ik een relatie beleven. Een relatie die zich uitstrekt voorbij de tijd, en de eeuwigheid binnengaat. Die niet is onderworpen aan de veranderingen en schommelingen van de tijd, maar die is verankerd in Gods eigen wezen.
Hemelse Vader, dank U wel dat U tegelijkertijd almachtig groot en verheven bent, maar ook zo heel dichtbij en persoonlijk. Het is bijna niet te bevatten dat U de eeuwigheid bewoont maar tegelijkertijd de nietigheid van mijn kwetsbare mensenhart bewoont. Dank U wel! Amen.
