Zou uw wet mij niet een bron van blijdschap zijn geweest, ik was in mijn ellende allang vergaan. Ik zal uw bevelen tot in eeuwigheid niet vergeten, want daardoor hebt U mij levend gemaakt. (Psalm 119: 92-93) Droefheid - verdriet - is een onderdeel van het levenspatroon in deze wereld. Het is onrealistisch om te verwachten dat je ervoor gespaard blijft. Toch verbeelden sommige christenen zich dat hun geloof hen automatisch vrijwaart van verdriet en moeite. Dat is echter niet het geval; eerder is juist het tegendeel waar. De apostelen Paulus en Barnabas zeiden tegen een pas ontstane gemeente: dat wij door veel verdrukkingen in het Koninkrijk van God moeten ingaan (Handelingen 14:22). Ga dus niet op zoek naar een weg door dit leven die verdriet en droefenis omzeilt. Als je er eventueel in zou slagen zo'n weg te vinden, dan zou deze weg je niet Gods Koninkrijk binnenleiden. De stormachtige golven en slagen van bezoekingen zijn ook aan de psalmist bepaald niet voorbijgegaan. Hij had echter een anker dat hem temidden van dat alles pal deed staan. Dat anker was Gods wet. Zijn hart was zozeer door liefde aan Gods wet gebonden dat bezoekingen hem niet konden doen wankelen. Terugkijkend op alles wat hij had doorgemaakt, is hij God dankbaar en zegt: Ik zal Uw bevelen tot in eeuwigheid niet vergeten, want daardoor hebt U mij levend gemaakt. Hetzelfde anker staat ons ook vandaag nog ter beschikking: Gods eeuwige, onveranderlijke wet, is wat ons levend maakt! De stormen van beproeving zullen er niet in slagen haar fundamenten te verplaatsen of haar autoriteit teniet te doen. We maken Gods wet tot ons anker, door te doen wat de psalmdichter ook deed: ons onvoorwaardelijk 'dringen' of verplichten tot gehoorzaamheid aan Zijn eeuwige, onveranderlijke Woord of Wet. Uit deze gehoorzaamheid vloeit een stroom van innerlijk leven voort die sterker is dan alle krachten die van buitenaf tegen ons opstaan. | 
