Maar zij vergaten spoedig Zijn werken. Zij wachtten niet op Zijn raad, en werden met gulzigheid bevangen in de woestijn; zij verzochten God in de wildernis. Toen gaf Hij hun wat zij begeerden, maar henzelf deed Hij wegteren. (Psalm 106: 13 - 15) God had Israël uit Egypte bevrijd. Terwille van hen had hij overweldigende wonderen gedaan. Tijdens hun vele jaren in de woestijn had Hij voor hen gezorgd en er was geen enkele nood waarin Hij niet had voorzien. Toch lezen we in deze psalm echter over twee tragische fouten die Israël maakte. De eerste was vergeetachtigheid: ...spoedig vergaten zij zijn werken. De tweede was ongeduld: ...zij wachtten niet op zijn raad. Het voedsel dat God gaf, was manna, hemels brood dat volledig voorzag in al hun behoefte aan voeding. Na enige tijd begon het volk dit bovennatuurlijke voedsel echter te verachten. Ze gaven toe aan grotere verwachtingen en behoeften dan gepast was, en ze eisten vlees in plaats van manna. God antwoordde op hun eis. Hij liet door de wind kwakkels aanvoeren, totdat het hele kamp kniehoog in de kwakkels stond. Toen de mensen echter van de kwakkels begonnen te eten, werden velen ziek en stierven. De psalmist geeft op deze geschiedenis het volgende commentaar: Hij gaf hun wat zij begeerden, maar henzelf deed Hij wegteren. In Israëls lot ligt voor ons een belangrijke les verborgen. We moeten waken voor dezelfde twee fouten, die overigens met elkaar samenhangen: vergeetachtigheid en ongeduld. Ook ons kan het overkomen dat we geneigd zijn te verachten wat God ons heeft gegeven, en te denken dat wij beter weten wat we nodig hebben, dan Hij. Als dat gebeurt, als we denken dat wij het beter weten, dan beginnen we God onze eigen wensen op te dringen. Het ergste wat God in zo'n situatie kan doen, is ons verzoek inwilligen. Want als Hij dat doet, dan zullen uiteindelijk onze zielen wegteren. | 
