Eén van de oneindig rijke zegeningen van de Bijbel is dat ze ons in staat stelt om het leven te zien vanuit Gods oogpunt. Gods kijk op kracht en onze menselijke kijk op kracht bijvoorbeeld, zijn twee absolute, totale tegenpolen van elkaar.
Deze tweedeling leidt ons natuurlijk naar de vraag: 'Wat is Gods standaard voor kracht?' Ik geloof dat deze vraag beantwoord wordt in een vers uit de Romeinenbrief, waar Paulus schreef: Maar wij die sterk zijn, zijn verplicht de zwakheden van hen die niet sterk zijn te dragen, en niet onszelf te behagen (Romeinen 15:1). Toen God mij voor het eerst de ogen opende om te zien hoe Hij kracht meet, maakte dit een diepe en blijvende indruk op mij.
God onderwees mij dat het Bijbelse teken van geestelijke kracht niet is hoeveel jij kunt doen, maar hoeveel zwakheden van anderen je kunt dragen. Het mag dan voldoening geven om sterk te zijn in je eigen kunnen, maar dat vereist eigenlijk helemaal niet zoveel geestelijke kracht. Geestelijke kracht is een vereiste, mits je de zwakheden van anderen gaat dragen.
Ik geloof dat geestelijke kracht door God en de Bijbel wordt gemeten aan de mate waarin we in staat zijn om andere mensen te helpen hun zwakheden te dragen. Voor mij is dit nooit een gemakkelijke opdracht geweest. Dit soort kracht, en de wijze waarop het gemeten wordt, is tegenovergesteld aan de geest van deze tijd.
De geest van deze tijd zegt: 'Pak wat je pakken kunt voor jezelf. Laat de zwakken maar voor zichzelf zorgen.' De uitdaging om de zwakheden van anderen te dragen kan op vele gebieden van het leven worden toegepast, maar ik wil hier maar één voorbeeld nemen: de kwestie van abortus. Abortus is niet alleen maar afschuwelijk omdat het simpelweg moord is. Nee, abortus is ook verwerpelijk omdat de wortel die abortus rechtvaardigt, namelijk zelfgerichtheid, compleet tegenovergesteld is aan Jezus' voorbeeld. Als christenen horen we het zwakke niet de rug toe te keren, om nog maar te zwijgen over de beslissing hen bewust weg te doen uit ons leven. Eén van de opvallende kenmerken van christenen in de eerste eeuw was dat zij zorg droegen voor de zwakken, Ze verpleegden de zieken. Ze schreven hen niet af, en dit maakte grote indruk op de maatschappij van toen. Niet-christenen begrepen niet waarom christenen bewogen waren met mensen die zelf niets te geven hadden, mensen die eerder een last waren...
Ik geloof dat het afschrijven van mensen als een last geen teken is van kracht, sterker nog, het is zwakheid. De zogenaamde 'lasten' - de arbeidsongeschikten, de zieken, de gelovigen die zwak zijn in hun geloof - vormen de belangrijkste test van onze geestelijke kracht. We kunnen het onszelf niet veroorloven om te leven naar de standaarden van deze tijd - die vertellen ons immers dat we onszelf op de eerste plek moeten zetten. De mensen die ons toch alleen maar zouden afremmen, moeten we maar vergeten. Daartegenover, onze redding en positie in Christus geeft ons juist alle geestelijke kracht die nodig is om voor hen te zorgen in Jezus' naam.
