Eind jaren '90 heb ik een klein boekje geschreven dat heet Wezen, weduwen, armen en verdrukten - Gods hart. Ik ben verbaasd hoeveel de Bijbel te zeggen heeft over onze verantwoordelijkheid naar deze groepen mensen. Van Genesis tot Openbaring is het een belangrijk onderdeel van Gods gerechtigheid, om zorg te dragen voor het zwakke. Of je nu kijkt naar de tijd van de aartsvaders, onder de wet van Mozes, de profeten, of in het Nieuwe Testament, zorg voor het kwetsbare is altijd herkenbaar als een overheersende karaktereigenschap van God. En als wij dat niet doen, dan representeren we hem niet op de juiste manier! Deze boodschap is dwars door me heen gegaan en heeft mij zelf ook verbijsterd. Zoals ik gisteren al schreef, na ruim vijftig jaar prediking gaf God me een heel nieuwe bewogenheid die ik nooit had verwacht. Dit kwam voort uit een dal van tranen waar ik persoonlijk doorheen ging. Psalm 84:7 kreeg nieuwe betekenis: Als je door het dal van Baca (dit betekent 'geween') gaat, zal God een fontein laten ontspringen. Toen ik door het verdriet van verlies heenging, deed God iets soevereins dat alleen Hij kan doen. Hij liet in mij een bron van 'bewogenheid' ontspringen over de mensen die door onze maatschappij genegeerd en overlopen worden; de wezen, de weduwen, de armen en de verdrukten. Als jij door diep verdriet heengaat, wees dan alert of God ook niet bij jou een nieuwe bron van bewogenheid laat ontspringen. Laten jouw tranen je nooit gericht maken op jezelf. Tranen worden waardevol als ze maken dat je om je heen gaat kijken en uitreiken naar andere mensen in nood. Sta God toe dit soevereine werk in jou te doen. | 
