Op het moment dat je Jezus Christus aanneemt, word je een kind van God en ontvang je ook de 'Jezus-natuur'. Deze natuur weet dat we God 'papa' mogen noemen en brengt ons net als Jezus in een natuurlijke, open relatie met God als Vader. In Romeinen 8 spreekt Paulus over twee belangrijke onderwerpen, geboorte en adoptie - maar die twee zijn in mijn ogen niet hetzelfde. Door geboorte ontvangen we een natuur; door adoptie ontvangen we een wettige status, die de volheid van onze geestelijke erfenis voor ons beschikbaar maakt. God is zo goed dat we ze allebei mogen ontvangen; zowel geboorte als adoptie. Ze leveren echter niet hetzelfde op. Bij elk van deze processen ontvangen we iets anders en specifieks. We kunnen dit het beste uitleggen in het licht van de gebruiken in het Romeinse rijk. In de tijd van Paulus was het niet ongebruikelijk dat de Romeinse keizer veel zonen had, maar als hij een zoon moest kiezen die hem zou opvolgen als keizer, dan 'adopteerde' hij die zoon ook nog eens. Daarna zouden alle wettige rechten en aanspraken van het keizerrijk overgaan op de geadopteerde zoon. Het doel van adoptie was juridisch - het verzekerde de zoon van de volle erfenis die hem wachtte. Wij zijn wedergeboren en hebben de 'Jezus-natuur' ontvangen. Maar door de doop in de Heilige Geest worden we ook nog geadopteerd. De beste advocaat van hemel en aarde komt binnen en verzekert ons ervan dat we kinderen van God zijn (een status die we feitelijk al hadden door onze 'geboorte') en als zodanig mogen we ook aanspraak maken op de volle erfenis in Hem. De Heilige Geest van de belofte is het zegel op de erfenis, waarvan we hier op aarde al een voorsmaak mogen ervaren. | 
