Bekering uitgelegd vanuit het Grieks en Hebreeuws

(Markus 1:14,15)

Allereerst is het belangrijk dat we een duidelijk begrip krijgen van de ware betekenis van het woord ‘bekering’, zoals het in de Schrift wordt gebruikt.

In het Nieuwe Testament wordt het Nederlandse werkwoord ‘zich bekeren’ meestal gebruikt als vertaling van het Griekse werkwoord ‘metanoein’. Dit Griekse werkwoord heeft door heel de geschiedenis van de Griekse taal heen een vastomlijnde, precieze betekenis, zowel in het klassieke Grieks als in het Nieuwtestamentische Grieks. De grondbetekenis is altijd dezelfde: ‘het veranderen van iemands denken’. De fundamentele betekenis van ‘bekering’ in het Nieuwe Testament is dus niet een emotie, maar een beslissing.

Dit feit te weten, helpt bij het verdrijven van veel verkeerde indrukken en ideeën die er over ‘bekering’ bestaan. Veel mensen associëren ‘bekering’ voornamelijk met emotie - met het vergieten van tranen, enzovoort. Maar het is heel goed mogelijk dat iemand een grote emotie ervaart en vele tranen vergiet, maar zich toch nooit bekeert in de ware, Bijbelgetrouwe betekenis. Weer andere mensen associëren bekering met het uitvoeren van bijzondere religieuze riten en voorschriften, met wat men noemt ‘boetedoening’. Maar ook hier is hetzelfde principe van toepassing: het is mogelijk door heel veel religieuze rituelen en voorschriften heen te gaan, maar je toch nooit te bekeren in de ware Bijbelgetrouwe betekenis.

Echte bekering is een vastberaden, innerlijke beslissing; een verandering van denken.

Als we kijken in het Oude Testament, dan ontdekken we dat het woord dat daar meestal vertaald is met ‘bekeren’, letterlijk betekent ‘zich keren’, ‘terugkeren’, ‘omkeren’. Dit is in volmaakte harmonie met de betekenis van bekering zoals het geopenbaard is in het Nieuwe Testament. Het Nieuwe Testament gebruikt het woord in de betekenis van de innerlijke beslissing, de innerlijke verandering van denken. Het Oudtestamentische woord duidt op de uiterlijke handeling, die de uitdrukking is van de innerlijke verandering van denken - de daad van terugkeer, omkeer.

Het Nieuwe Testament benadrukt dus de innerlijke aard van werkelijke bekering; het Oude Testament benadrukt de uiterlijke uitdrukking in een actie, een daad, waaruit die innerlijke verandering blijkt. Als we deze twee betekenissen bij elkaar plaatsen, vormen we ons dit volledige beeld van bekering: bekering is een innerlijke verandering van denken, die resulteert in een uiterlijke terugkeer, of omkeer, om een totaal nieuwe richting onder ogen te zien en die in te slaan.